Armia Krajowa była jedną z najliczniejszych armii podziemnych w Europie, działających podczas II wojny światowej. Organizacja podlegała Naczelnemu Wodzowi, a przez niego Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej na emigracji. Poprzedniczką AK była Służba Zwycięstwu Polski, utworzona 27 września 1939 r. przez gen. M. Karaszewicza Tokarzewskiego. Kolejnym krokiem rozwoju struktur wojskowych było powołanie 13 listopada 1939 r. Związku Walki Zbrojnej z  komendantem głównym gen. K. Sosnkowskim. Po klęsce Francji i przeniesieniu się rządu polskiego oraz wojska do Wielkiej Brytanii, gen. W. Sikorski ustanowił Komendę Główną  w Kraju, której dowódcą został gen. S. Rowecki Grot.

Powołanie Armii Krajowej nastąpiło14 lutego 1942 r., w wyniku przemianowania ZWZ na AK, co podkreślało wojskowy charakter siły zbrojnej polskiego podziemia. W bieżącym roku obchodzimy 80. rocznicę tego wydarzenia.

Od czerwca 1943 r. (po aresztowaniu Roweckiego) komendantem głównym AK był gen. T. Komorowski "Bór", a po upadku powstania warszawskiego, gen. L. Okulicki "Niedźwiadek".

Najważniejszym zadaniem AK była odbudowa państwa polskiego przez bieżącą walkę zbrojną i tworzenie w tym celu struktur wojskowo-organizacyjnych oraz przygotowanie ogólnonarodowego powstania. W ramach konspiracyjnej walki bieżącej AK prowadziła działalność informacyjną i propagandową, mobilizującą do oporu przeciw okupantowi, wywiad wojskowy na rzecz aliantów, sabotaż gospodarczy, dywersję zbrojną, walkę partyzancką i inne. Największą operacją zbrojną przeprowadzoną przez AK było powstanie warszawskie, poprzedzone akcją "Burza".                                                                                 W walce o wolność AK poniosła ogromne straty- do końca 1944 r. zginęło około 100 tys. żołnierzy.

19 stycznia 1945 r. rozkazem ostatniego komendanta gen. L. Okulickiego Armia Krajowa została rozwiązana. Konspiracyjną działalność niepodległościową kontynuowały organizacja NIE (Niepodległość), Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj, Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość i inne. Po II wojnie światowej dalsza walka była skierowana przeciw tworzącemu się aparatowi komunistycznemu. Propaganda stalinowska określiła działaczy nowej konspiracji mianem żołnierzy wyklętych.